Home                                               Herinneringen

Deze pagina is bestemd voor verhalen/herinneringen van oud-scholieren/leerkrachten van de Maliebaanschool. Dus kruip achter de computer, leg je herinneringen vast en stuur ze naar de webmaster. Oud-leerlingen en -leerkrachten, die reeds een stukje voor onze website gemaakt hebben zijn:
Gonny Sakkers        Karin Busch         Rob van 't Woudt
Gerda Prins             Nelly Bomas         Aat Kramer
Els Kalkman            Emmy Bitter   
 

Herinneringen van Gonny (1958 t/m 1964)

In 1958/1959 zat ik in de eerste klas bij juf Lancée. Het was een klein Belgisch vrouwtje, dat nauwelijks groter was dan wijzelf. Ze had een piano in klas staan, en als wij liedjes zongen, begeleidde ze ons daarop.. Ik heb haar daarna zeker nog een jaar of vier meegemaakt. Dus in begin jaren 60 was ze sowieso actief. Volgens mij is ze toen ziek geworden en in elk geval terug naar België is gegaan.

In de tweede klas (1959/1960) zat ik bij juf Lamme. Volgens mij heeft ze het jaar daarna ook nog les gegeven, maar is toen overspannen geraakt en van school weggegaan. Ze was erg creatief. Voor moederdag maakten ze met ons kettingen van opgerolde stroken papier en kralen. Mijn moeder heeft die ketting nog jarenlang in de la van haar kaptafel bewaard. In de week voor sinterklaas vonden we allemaal op een ochtend in ons kastje een taai-taaipop. De goede sint was ’s nachts langs geweest. Ik denk, dat ze dat zelf bekostigd heeft. We waren allemaal dol op haar zogenaamde keuzewerkjes. Wie snel klaar was met zijn schoolwerk, mocht een geplastificeerde gekleurde kaart uit een bakje pakken, waar een taal- of rekenopdracht op stond. Die kaarten maakte ze zelf en waren versierd met plaatjes. Zo maakte ze van gewone leeropdrachten aan-trekkelijke beloningen. Om ons iets te leren over de groei en bloei van planten, kregen we allemaal een schoteltje met een lapje katoen op ons schoolbankje. Op dat lapje had ze de eerste letter van onze voornaam als open letter geschreven en die opgevuld met tuinkerszaad. Door de lapjes vochtig te houden, ontkiemde het zaad en bloeide de weken daarop de tuinkers. Toen het volgroeid was, nam ze beschuiten mee en aten we tuinkers met citroensap op beschuit. In het voorjaar zette ze hyacintbollen in een glas in de donkere kast en haalde ze elke dag tevoorschijn om ons te laten zien dat er uit die droge onooglijke bol langzaam een groen neusje kwam, dat zich op een gegeven moment in de vensterbank tot een lekker ruikende bloemenpracht ontwikkelde. Ook had ze een bak met wederom geplastificeerde, gekleurde kaarten waarop ze plaatjes van allerlei bloemen had geplakt met daaronder de naam van die bloem. Eigenlijk was het een juweel van een onderwijzeres, maar naar ik later besefte, was ze niet in staat een klas met 30 kinderen de baas te kunnen. Al die leuke ideeën werden regelmatig afgewisseld met fikse driftbuien en straf. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ze na twee jaar overspannen is weg gegaan. Ze was nogal gecharmeerd van de heer van Laar, een onderwijzer, die de vierde of vijfde klas onder zijn hoede had. Haar "jacht" op hem viel zelfs ons als achtjarigen op. Ik hoop voor haar, dat het wat is geworden tussen die twee. Jaren later, heb ik ze samen op een reünie gezien, maar of ze toen een echtpaar vormden, was niet duidelijk. Volgens mij is dhr. van Laar nog wel een paar jaar leraar geweest, dus ook in de jaren 60. Hij was nogal populair bij zijn leerlingen.

Ik sta helaas niet op de klassenfoto klas 2/3 1960/1961 met juf Rebel . Waarschijnlijk was ik die dag ziek. Ik weet nog wel, dat zij voor ze onderwijzeres werd, verpleegster was geweest. Zij werd dan ook vaak geraadpleegd als er een kind gevallen was of een ander medisch probleempje had. Zelf is ze de eerste maanden van ons schooljaar ook ziek geweest. Toen juf Rebel weer terug was, kreeg ze i.p.v. de half-elf-koffie, die elke dag werd rondgebracht, een glas bosbessensap. Wat heel progressief was voor die tijd, was dat ze tijdens de jaarlijkse sportdag op de velden van de Maarschalkerweerd in een short liep. Iets wat door de schoolleiding niet in dank werd afgenomen, naar ik later opgevangen heb. (Ja, kleine potjes hebben soms grote oren, hoor) Net als bij jou Henk, is het leren van psalmen en gezangen, die wij 's maandagmorgen om de beurt moesten opzeggen, mij zeer goed bijgebleven. Van huis uit waren wij Nederlands Hervormd, maar na een conflict met de dominee, kwamen wij niet meer in de kerk. Helaas was juf Eijkman zeer nauw aan deze kerk verbonden en dat heeft zij mij, samen met de wetenschap dat ik kon dansen (blijkbaar iets duivels in haar ogen), het hele jaar, dat ik bij haar in de vijfde klas zat, flink ingepeperd. Ze mag dan 45 jaar aan de school verbonden zijn geweest, van psychologie en pedagogiek had ze duidelijk niet veel verstand. Ik heb aan haar dan ook zeer negatieve herinneringen en zie haar liever niet terug op een eventuele reünie, maar gezien haar leeftijd van toen, zal dat er ook niet echt inzitten.

Aan wie ik wel erg goede herinneringen heb, is aan mevrouw van de Hoef. Zij was de enige die het “pesten” onderkende en er daadwerkelijk iets aan deed door de pesters en het slachtoffer op een sociale manier bij elkaar te brengen en te laten samenwerken. Zij reed op een zwarte brommer met windscherm en is in dat jaar, dat ik bij haar in de klas zat, drie keer onderuit gegaan. Dan kwam ze een half uur of uur na aanvang van de schooltijd hinkend binnen en strompelde de rest van de week door de klas. Maar verzaken deed ze beslist niet. Of het bij haar is weet ik niet, maar in een van de hogere klassen hadden we een zogenaamde privé-bibliotheek. Achterin de klas stond een kastje met apart aangeschafte jongens- en meisjesboeken. De jongensboeken waren van blauw kaftpapier voorzien en de meisjesboeken van rood kaftpapier. Als je sneller met je schoolwerk klaar was dan de anderen, mocht in een boek gaan lezen. Op een gegeven moment lazen alle meisjes de jongensboeken en de jongens de meidenboeken. Heel slim zo, om het lezen te stimuleren door er een beloningsysteem van te maken.

Van de heer Zijlstra staat mij nog altijd bij, dat hij regelmatig uit woede zijn bril vanaf de deur van het leslokaal met een boog over zijn bureau smeet en dat hij zo nu en dan de klas om één of andere reden verliet en dan stiekem door het raampje gluurde of hij iemand kon betrappen, die zich niet aan de regels hield. Tevens hield hij er een aantal knechtjes op na. Eén leerling moest 's morgens en tussen de middag voor schooltijd bij het hek aan de Maliebaan zijn fiets in ontvangst nemen en naar het fietsenhok brengen. Een andere leerling moest bij de ingang op hem wachten en bij zijn binnenkomst zijn jas aannemen en in de garderobe op een haakje hangen. Een derde moest zijn tas naar het lokaal brengen en een vierde moest zorgen, dat voor aanvang van de les, het bord schoongeveegd was en de borstels uitgeklopt waren. En niet tegen de muur uitkloppen! Daar stond weer straf op. Moet je in deze tijd mee aankomen. De huidige jeugd zou dat zeker niet meer pikken. Ze hadden hem binnen de kortste keren op heel andere gedachten gebracht.

Als laatste leerkracht kan ik mevrouw Penneweert nog toevoegen. Daar hebben wij meisjes van 1962 t/m 1964 handwerkles van gehad. Ze woonde in de Albrecht Thaerlaan, vlak tegenover het huidige NS-station Overvecht. Ze was de opvolgster van juffrouw Bos, die een hypernerveus type met zeer uitpuilende ogen was . Ik begrijp nu, dat ze een aandoening aan haar schildklieren moet hebben gehad, maar destijds was daar natuurlijk nog niet zo veel over bekend. Mevrouw Penneweert was een zachtaardige vrouw met zeer reumatische handen. Dat ze daar toch handwerkles mee kon geven! Ook werden er blokfluitlessen gegeven door juffrouw Brandsma. En o ja, als gymleraar hadden we de heer Schouten, die om het netjes te zeggen nogal “knuffelig” was, wat wij meisjes heel vervelend vonden. In deze tijd zou hij daar denk ik wel problemen mee hebben gekregen.
Zo, dat waren al typend een aantal herinneringen aan de school en hun leerkrachten. Ik ben heel benieuwd naar wat de anderen te vertellen hebben.
 

           Terug                                                                                                                                                                      Gonny

                                                                                                - o - o - o - o - o -

Herinneringen van Gerry (Gerda) (1964 t/m 1970)

Ik kan me Ronald Nagtegaal niet herinneren, maar ik zal zo weer op de foto kijken en op de foto van de 4e klas. De foto van Gerda (ik herinner me de naam opeens!) Barkmeijer, was van de 1e klas met juffrouw Lancée. Gek hè, maar ik zag haar als erg oud!!!!!! Ik weet ook, dat Hans nogal eens in moeilijkheden was en heb goede herinneringen aan meester Rob van't Woud. Ik deed een tijdje judo met hem. Ik trok ook wel op met Tineke, die woonde in een boerderij, waar nu de Uithof is, met José Buitenweg, haar familie had een autohandel aan de Utrechtseweg en met Olga Nijhof, zij was de dochter van een neus-keel en oorarts. Van Gerda vertelde ik al, dat haar ouders een drogisterij hadden op de hoek van de Maliebaan met de Nachtegaalstraat. Jackie Appel woonde in één van de kleine zijstraatjes van de Mgr. v.d. Weteringstraat. Wij woonden vroeger in de M.v.d. Weteringstraat. Karin Busch woonde, meen ik, in de Biltstraat. Ik weet niet meer de naam van het hoofd van de school, maar kan me herinneren, dat hij een keer zo boos was op Hans, dat hij zo'n grote lineaal op de tafel brak! Ik kan me herinneren, dat we (nu videohits!) een film zagen met Louis Armstrong, "What a wonderful World". Wilma, die een jaar ouder is, kon zich herinneren de film te hebben gezien van de 1e ruimtevlucht van de Appolo en dat Armstrong (andere natuurlijk) op de maan stapte! Ik weet ook nog, dat we in de 6e klas de jongere kinderen voor en na school hielpen met oversteken, uitgerust met de oranje borden en oranje jassen(?). Is de grote kastanjeboom er nog? Die was toen al erg indrukwekkend.
Ik woon nu dus al 17 jaar in Australië, daarvoor hebben mijn man en ik 2 jaar in Israël gewoond. Mijn man komt uit Zuid-Afrika, mijn oudste dochter is in Israël geboren en mijn jongste in Austalië. Momenteel werk ik voor een organisatie genaamd Silver Chain, die alles doet om oude, zieke of invalide mensen, zolang mogelijk thuis te houden. Ik ben dus een wijkverzorgster, maar mijn Nederlandse kwalifikatie van ziekenverzorgster kan ik hier niet gebruiken. Ik ben ook een tijdje leraar-assistente geweest , waar ik een jongen met muscular dystrophy hielp. Dat vond ik fijn werk. Ik ben langzamerhand weer aan een nieuwe studie toe, weet alleen nog niet wat. Genoeg over mij! Ik hang nu op en ga weer terug in de 'site'.

          Terug                                                                                                                                                         Gerry (Gerda)

                                                                                                - o - o - o - o - o -

Herinneringen van Els Kalkman (1961 t/m 1965)

Ik kwam op school aan het begin van de derde klas en kwam daar bij Mr. Kramer in de klas. Halverwege het schooljaar werd er een 2/3 combinatieklas gevormd, waar ik dus ook naar toe ging, deze klassenfoto staat op de site. Helemaal links op de foto zie je de glazen bak, waarin wij een hamster hadden.
In de vierde klas zat ik bij Mr de Haas. Daar heb ik eerste avondvierdaagse meegelopen. Ook het klassikaal opdreunen van de ‘tafels van vermenigvuldiging’ en het hoofdrekenen, zijn me bijgebleven. We schreven nog met potlood en later met pen en inkt.
In de vijfde bij Mw. van de Hoef, mocht je, als je goed je best deed, de inktpotjes vullen of nieuwe pennetjes uitdelen, die moest je voor het eerste gebruik altijd even ‘likken’ , anders bleef de inkt er niet aan hangen. Later kregen we allemaal één balpen, ik denk een blauwe, met een platte achterkant, alsof het een briefopener was.
Of het in de vierde of de vijfde was, weet ik niet meer, maar toen kon je Franse les krijgen, één uur onder schooltijd en één uur na schooltijd. Concerten in ‘Tivoli’.
De zesde klas bij Mr Zijlstra, die z’n vingernagels afsneed met een zakmes. Ook in de zesde(?) het ‘verkeersdiploma’ . Fietsen door de stad met een rugnummer op. Het ‘klaarover’ mogen zijn aan het eind van de Maliebaan, bij de rotonde. Daar, waar kort daarvoor, de broer van Els van de Berg is aangereden door een auto, op de zebra nog wel. Handwerkles bij Mw. Penneweert, een speldenkussentje borduren. Ik heb het nog steeds en gebruikte het voor de luierspelden, toen mijn kinderen nog stoffen luiers droegen. Een schortje van geruite stof, waarvan de zoom met een borduursteek vastgezet moest worden. Irene en Emmeke, die alle twee een rok helemaal met de hand in elkaar genaaid hebben, van een blauw/rood gestreepte stof.
Het toelatingsexamen voor de HBS en uiteindelijk een afscheidsmusical in ‘Tivoli’ aan het begin van de Maliebaan.

Terug                                                                                                                                                                         Els
                                                                                         - o - o - o - o - o -

Herinneringen van Karin Zambeek-Busch (1964 t/m 1970)

In de eerste klas kwam ik bij juf Lancée, een klein, in mijn ogen oud vrouwtje, heel spannend allemaal. Ik kwam te zitten naast Seppa Teunissen. Wij werden beste vriendinnen en tot op de dag van vandaag hebben wij nog steeds contact met elkaar.
Van de tweede klas kan ik me nog herinneren, dat we witte muizen in de klas hadden en ik geloof dat we net voor een vakantie, als het van thuis mocht tenminste, een muis mochten hebben. Die van mij heette Mickey, hoe origineel!! Opeens komt de naam juf Westerhout boven. Ik geloof, dat we haar een poosje gehad hebben, maar denk niet dat ik haar naam ergens terug gezien heb, dus helemaal zeker ben ik niet.
In de derde klas bij meester Slagboom en later Rob van ‘t Woudt, een heel aardige “jonge” man, die ons judoles gaf en iets met fotografie deed. Volgens mij gaf hij ook blokfluitles. Hij was wel duidelijk de leerkracht, die het creatieve niveau van de school iets opkrikte.
In de vierde kregen we juf van de Hoef. In mijn herinnering was dit echt een verschrikking. Ik kan me nog een voorval herinneren, dat we de tafel van 7 moesten leren en ik kreeg de beurt bij “4x7=”. Na een paar keer een fout antwoord te hebben gegeven, moest ik mee naar dhr. Zijlstra en de hele wandeling er naartoe bleef ik allerlei antwoorden roepen, maar 28 kwam maar niet voorbij. De afloop weet ik niet meer, maar ik ben het nooit vergeten. Ook hadden we een liedje gemaakt “Elke maf…. rijdt in een Daf….zoals Hoefie…zoals Hoefie”. Dit jaar werden we ook samengevoegd met een aantal andere kinderen. Geen flauw idee waar ze vandaan kwamen, maar deze groep werd zo ontzettend voorgetrokken, dat ik denk dat dit bij iedereen opgevallen moet zijn.
Klas vijf bij juf Renzema, een aardige vrouw, die altijd van die houten slippers aan had. Zij had ooit tijdens een ouderavond tegen mijn ouders gezegd, dat ik zo’n aardig kind was, vandaar dat ik haar natuurlijk ook heel aardig vond.
En last but not least, klas zes bij dhr. Zijlstra, die ontzettend boos kon worden. Dan werden zijn ogen drie keer zo groot, de voorste rij kreeg een douchebeurt en een keer sloeg hij zo’n aanwijsstok met zo’n harde klap op zijn tafel, dat hij in twee stukken brak.

Er liep ook nog een mevrouw de Jong rond, zij had altijd een hond bij zich en zij viel wel eens in, als er iemand weg was. Verder heb ik geen flauw idee wat zij voor de school betekende. Mevrouw Penneweert, de handwerkjuf, was een vreselijk aardige vrouw met door reuma vergroeide handen. Knap dat zij zulke mooie dingen kon maken. Ik ben later nog wel eens bij haar thuis geweest, zij woonde in Tuindorp. En tsja, dhr. Schouten, die inderdaad graag aan meisjes zat. Met name meisjes, waarbij de borsten al een beetje zichtbaar werden, schandalig eigenlijk.

Verder staat mij het geweldige schoolplein bij. De eerste klassen moesten nog op het kleine plein blijven, aan de achterkant van de school. En wat voelde je je al groot, als je naar het grote plein mocht. Veel spelletjes werden daar gedaan, zoals 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, wie moet ik een kusje geven?
Hoed bril of pijp?? Schipper mag ik overvaren?...... Ik vergeet ze nooit meer!! En dan die hele grote kastanjeboom? Daar omheen in een lange sliert en dan zingen “ en de boom die wordt hoe langer hoe dikker”, net zo lang tot de eerste kinderen tegen de boom fijngedrukt werden. En de “neusjesboom”, allemaal met zo’n plakkerig ding op je neus en niet te vergeten de walnotenboom. Ik geloof, dat we in de zesde klas een keer hebben mogen rapen.

Als “Klaarover” bij de oversteek op de Maliebaan, dit was ook erg leuk en je voelde je best heel erg special als je daar de “kleintjes” hielp. Op het plein en in de poort naar de Mgr. v.d. Weteringstraat, vegen en papier prikken, allemaal van die klusjes, die je graag deed. Voor 10 cent op maandag een "spoorpunt" kopen bij de Lubro, heerlijk!! Niespoeder halen bij drogisterij de Jager en dan met je neus vol in de klas zitten. Voor elke maandag een Psalm of Gezang leren. Opstellen in strakke rijen op het plein, voordat je naar binnen mocht. Naar de aubade op Koninginnedag. Werkweek in Oldenbroek.
Naarmate ik langer aan het schrijven ben, komt er steeds meer naar boven, maar ik geef het “stokje” nu even door aan een ander. Al met al heb ik het als een zeer leuke tijd ervaren, veel discipline, maar ik ben er niet slechter van geworden.
          Terug                                                                                                                                                                      Karin

                                                                                         - o - o - o - o - o -         
         

Herinneringen van Rob van 't Woudt, onderwijzer van 1967 t/m 1976

Vanuit militaire dienst voor de klas.......... best even wennen! Herinneringen ophalen aan een prachtige tijd is echt een fijne reis terug naar het verleden. Pure nostalgie!!
In 1966 uit dienst en om wat te wennen twee keer ingevallen op scholen voor zieke onderwijzers. In 1967 hoorde ik van een vriend, dat er in een blad een advertentie stond waarin de Maliebaanschool een onderwijzer vroeg. Het "Hoofd der School" was dhr. Zijlstra en "men" vertelde mij dat hij zeer streng was, ook voor zijn leerkrachten....... Vooruitlopend op mijn herinneringen kan ik nu al zeggen, dat ik persoonlijk slechts één keer problemen heb gehad met dhr. Zijlstra en nog door mijn eigen schuld ook: op het jullie nog bekende achterplein heb ik een uur "clandestien" extra honkbal gespeeld met mijn klas, zonder dat dit op het rooster stond.......... Dat leverde mij dus, terecht, een forse berisping op! O ja, ik heb ook één keer, op zeer dringend verzoek van dhr. Zijlstra, een griepprik gehaald. Dat voorkwam veel narigheid volgens hem. Ik ben daarna ruim een week dood- en doodziek geweest met 40 graden koorts en elke dag kwam Dhr. Zijlstra bij mij thuis fruit brengen, ik vergeet het nooit. Persoonlijk heb ik verder een fijne tijd met dhr. Zijlstra gehad.
En niet alleen met dhr. Zijlstra, het hele team was gewoon erg fijn om mee samen te werken. Ik vergat alleen wel erg vaak om mijn koffiekop in de pauze naar de keuken terug te brengen.........dat was storend en mevr. Renzema kwam dat kopje dan persoonlijk in de klas bij me halen met de opmerking: "Is het weer zover?" Grappig dat je je dit soort zaken zo herinnert. Jo van der Hoef, Gertie van der Jagt, Auk van Wingerden, Truus de Jonge, Tinie Renzema, Rinie Daverschot en Dieneke Dankbaar (helaas overleden), de ontzettend aardige en knappe Surinaamse juf Sheila Benjamin. Allemaal collega's die je ineens weer voor je ziet. Echt, het waren fijne collega's op een echt heel fijne school.

Goed, terug naar 1967 en voor het eerst een geheel eigen klas. Dat was een ervaring om nooit te vergeten. Eerste verdieping, lokaal op de hoek en uitkijkend op de achterkant van de huizen van de Mgr. v.d. Weteringstraat. Op de historische foto van de Maliebaanschool is het het lokaal achter de dikke boom, eerste verdieping. Ik zie mezelf daar zo weer staan! Met een fotowedstrijd in de "Libelle" won ik nog de hoofdprijs met een verhaaltje in foto's over school etc. Dhr. Zijlstra wist dat ik zwarte band eerste Dan judo had en instructeur was in deze sport en vroeg of ik het leuk zou vinden een club te starten. Een lokaal was vrij, ik leende het geld voor een judomat (ja, "leende" want ik had nog geen cent op zak!) en ik kocht voor 1500 gulden een "tweede hands" mat bij de fabrikant. Er was een kop koffie overheen gegaan tijdens een show of zo, dus vandaar de "goedkope" prijs. Vijftienhonderd gulden!!! Terug te betalen binnen drie jaar van de contributiegelden en de foto-prijzen, die ik destijds zeer vaak won! Maar wat was het leuk! Nog met Anton Geesink schoolwedstrijden georganiseerd voor de Gemeente Utrecht. Weten sommigen dat nog?

Blokfluitlessen om tijdens Kerst- en Paasvieringen te begeleiden en ook dat was een succes met jullie. In de Oosterkerk klonken die sopraanfluiten zo fraai en helder en een ieder deed zo haar of zijn best !! Neem de fotoclub, ook zoiets prachtigs. Op een zaterdag naar Rotterdam om prijzen op te halen, die we gewonnen hadden en tegelijk een concert van shocking Blue met zangeres Mariska Veres?????? en door naar Diergaarde Blijdorp. Op de bovenste verdieping van de school was een prachtige donkere kamer en wat een fraai werk kwam daaruit ! We zijn zelfs twee keer op TV geweest, waaronder een keer met een dia serie van beeldhouwer Pieter d'Hondt, gemaakt door enkele leerlingen van de fotoclub.
Als ik de huidige tijd en sfeer vergelijk met die van jullie in de jaren '67 - '70, dan had ik echt mijn beide handjes mogen dichtknijpen over zoveel enthousiasme, inzet en bereidwilligheid van jullie. Waar ik toen straf voor gaf zou nu, anno 2005, vaak een onbeduidend voorval zijn geweest. Als ik dus ergens spijt over heb is het mijn soms te strenge aanpak vanwege mijn veeleisendheid. Ik legde de lat best hoog. Ik zal dat uitleggen. Ik wilde dat elke leerling van mij zo hoog mogelijk zou scoren. Daarnaast mocht er ook lol zijn op school. Ik weet echter zeker dat er best leerlingen zullen zijn voor wie mijn eisen in feite onredelijk waren, terwijl ze gewoon hun best deden en als iemand van jullie dat gevoel nog heeft, mail me dan maar en hij of zij krijgt, zij het erg laat, alsnog excuses van me! Meen ik!

De huisbezoeken waren altijd erg leuk en nuttig....... behalve één keer. Bij het weggaan gaf ik vader en moeder een hand en al lopende deed ik de gangdeur open maar dat bleek de deur van de servieskast te zijn, die sprekend leek op de andere deur. Ik loop dus de servieskast in en even later was er geen servies meer......althans, het bevond zich op de grond. Dat was met recht een afgang! In 1968 overleed mijn vader en ik was drie of vier dagen niet op school. Ik herinner me nog zo goed, dat de leerlingen naar me toe kwamen om te zeggen dat ze het heel erg vonden.
In die tijd was ik secretaris van de Kon. Ned. Ver. EHBO afd. Utrecht. Op school verzorgde ik ook alle eerste hulp en het is maar goed dat tegenwoordig een EHBO-er echt een "must" is op een school. Ik kreeg ook van artsen de kans om zeer veel ervaring op te doen en al die kennis en vaardigheden hebben zich vertaald naar veel nuttig werk op dit gebied, ook op de latere IVO MAVO waar ik terecht kwam.
Wanneer ik met de "trein-middagen" begon is me niet geheel duidelijk. Maar er kwam een tijd, dat leerlingen in groepjes op de woensdagmiddagen bij ons thuis kwamen op de Vleutenseweg 437. Mijn moeder leefde toen ook nog en verzorgde de thee en fris. In die tijd had ik een fraaie modelspoorweg van Märklin en vier treinen konden zeer veilig rijden; botsen was onmogelijk............tot op een woensdag een leerling het voor elkaar kreeg om twee treinen te laten botsen...... voor mij een behoorlijke deuk in mijn ego als ontwerper van deze "veilige" spoorbaan!!

In september 1969 trouwden Thea en ik en de hele school was erbij in de kerk en in Den Hommel, het allang verdwenen restaurant, voor een speciaal feestje met jullie. Nu in 2009 is dat al weer 40 jaar geleden; de tijd vliegt enorm snel aan je voorbij. In 1976 nam ik ontslag om op een IVO MAVO te gaan lesgeven in Geschiedenis en eerst ook Nederlands en Fotografie (dat werd op die school een echt erkend vak door de minister) en ook startte ik in de TBS kliniek Dr. H. van der Hoeven met lesgeven in fotografie. In 1988 startten mijn vrouw Thea en ik ons eigen fotografiebedrijf en in 1990 nam ik ontslag op de IVO MAVO. Het lesgeven in de kliniek werd per 1 februari 2005 gestopt en daarna ging ik met pré-pensioen. Thea en ik hadden toen al besloten om, als Thea (bijna) ook met pré-pensioen zou zijn te verhuizen uit Utrecht naar “ergens” in de Achterhoek. Na veel en lang zoeken vonden we ons droom-penthouse in Winterswijk en omstreeks sept. 2007 verkochten we ons mooie en grote Tuindorphuis en ons bedrijf om per 23 februari 2008 voorgoed naar Winterswijk te gaan. Een kleine foto-collage laat goed zien waar we nu wonen: Ons penthouse ligt helemaal bovenaan rechts, te zien op de foto aan de achterzijde die schuin van onder is genomen. De oude telefoon- en faxnummers en onze oude mailadressen bestaan niet meer. Het huidige mailadres is nu: woudt1@xs4all.nl

Vanuit het “verre oosten” een zeer hartelijke groet aan jullie allen van Rob en Thea van’t Woudt.


Terug                                                                                                                                                 

                                                                                         - o - o - o - o - o -         

Herinneringen van Nelly Bomas (1962-1964)

Bij de overgang van de vierde naar de vijfde klas kwam ik vanuit Zuilen door een verhuizing op de Maliebaanschool terecht. De eerste paar weken waren wat moeilijk: een vreemde omgeving, een andere school, nieuwe klasgenootjes en een achterstand in leerstof, die ik in korte tijd moest inlopen. Zo had ik nog nooit Franse les gehad en wist ik niks van breuken af, maar gelukkig was ik snel bijgewerkt. In de vijfde stond juffrouw Eijkman voor de klas, een grijze ongetrouwde dame, die op haar krakende schoenen heen en weer liep tussen bureau en lessenaar. Ook verscheen er af en toe een kwekeling, die allerlei dingen bedacht om ons te boeien. Zo had deze een wedstrijd uitgeschreven voor het mooiste ontwerp van de kaart van Australië: tot mijn grote vreugde won ik de felbegeerde prijs, een zakdoekje uit Nieuw-Zeeland.
In dat schooljaar werd bij ons thuis een tweeling geboren, waardoor ik even volop in de belangstelling stond en ik weet nog goed hoe de juf in het ochtendgebed God bedankte voor de uitbreiding in ons gezin. Heel leuk vond ik de handwerklessen, waarin ik onder andere kleertjes voor mijn kleine broertje en zusje maakte: groengeruite pakjes met geborduurde bovenstukjes. In de zesde klas zwaaide de driftige meester Zijlstra de scepter met zijn lijfspreuk “Nu is de boot aan”, waarbij de deur van het lokaal hard werd dicht gesmeten. Omdat hij menigeen aan de oren trok, ontving hij van de Goedheiligman een marsepeinen oor op “bebloede” watjes in een lucifersdoosje. In dat jaar kwamen een aantal muzikanten ons wegwijs maken in de wereld van de klassieke muziek, waarbij ons gevraagd werd op muziekpapier noten te schrijven, waarna de gecomponeerde stukken door hen ten gehore zouden worden gebracht. Ik dacht een fantastisch stuk te hebben bedacht, maar toen het gespeeld werd, bleek het niet om aan te horen. Dus leek het me beter om me te houden bij het tekenen van landkaarten en het componeren aan anderen over te laten.
Aan het eind van mijn loopbaan op de lagere school, moest ik toelatingsexamen voor de H.B.S. doen, waarbij belangrijke opdrachten werden voorgelegd als het opschrijven van twee coupletten van het Wilhelmus en dan wel compleet met leestekens op de juiste plaatsen. Toen ik geslaagd was voor dat examen, moest ik naar de vakantiekolonie om aan te komen in gewicht. En in plaats van te kunnen genieten van de in mijn ogen welverdiende vakantie, moest ik daar elke ochtend naast een glazen bak met wandelende takken sommen en taallesjes maken.
                                                                                                                                                             
Terug                                                                                                                                                      Nelly Bomas

                                                                                         - o - o - o - o - o -         

Herinneringen van Aat Kramer, onderwijzer van 1960 t/m 1964

Voor deze site wil ik wel een paar herinneringen aan mijn eerste echte baan opschrijven. Maar ik moet wel eerlijk zijn. Van de vier scholen waarop ik heb gewerkt was de Maliebaanschool nou niet echt de fijnste. De schoolresultaten werden toen nog niet landelijk gemeten, maar die zullen wel in orde geweest zijn. Er was royale aandacht voor de zogenaamde leervakken.

Van de onderwijzers werd verwacht dat ze streng optraden. De oud-leerlingen herinneren zich vast nog wel eens de rijen waarin zij zich moesten opstellen voordat ze de school mochten binnengaan. Niet alleen de leerlingen kregen een standje als ze zich daarbij niet aan de opgelegde regels hielden. Als onderwijzer had je slechts in de marge enige inspraak. Alleen juffrouw Eijkman bleek wat meer vrijheden verworven te hebben. Iedereen had overigens veel respect voor haar. Over de collega’s onderwijzers en onderwijzeressen wil ik geen kwaad woord zeggen. Juffrouw Renzema was een toffe collega, juffrouw Verhoef  wat serieus, maar altijd vriendelijk. Meneer Van Laar, meneer De Haas, juffrouw Spoelstra, juffrouw Rebel, juffrouw Lancee, juffrouw Lamme, met hen kon iedereen ook door de smalste deur. Op de web-site zag ik nog geen foto waar juffrouw Gerda Rietveld op staat. Zij was vast een lieve juffrouw voor haar leerlingen van klas 1.

Gelukkig waren er heel veel leerlingen. Aan de meeste van hen heb ik  bijzonder goede herinneringen. Daar kom ik later nog op terug! De webmaster vroeg mij of ik nog anekdotes wist. Ja, daar herinner ik er me nog wel een paar van.

Hoe het met mij verder ging? In oktober 1964 werd ik onderwijzer op de 4e Da Costaschool op het Kanaleneiland. Dat was een vernieuwingsschool en daar voelde ik me meer op mijn plaats. Ik heb daar veel geleerd, onder andere hoe je een school behoort te leiden. Toen ik in 1969 vond dat ik het hoofdschap wel aankon, solliciteerde ik naar Bergen op Zoom. Daar werd ik hoofdonderwijzer en later directeur van een school. In 1998 ging ik met pensioen.

Ik ben nog steeds getrouwd met de mevrouw Kramer die in het gastenboek in reactie 65 vermeld staat. We staan samen op de foto die gemaakt is bij ons 45-jarig huwelijksfeest. We hebben drie volwassen kinderen en zes kleinkinderen. Mijn hobby’s zijn: genealogie, oftewel stamboomonderzoek, ik speel geen voetbal meer, dat deed ik wel bij Desto in Utrecht, maar ik volleybal nog steeds. Ik lees graag, en we gaan samen regelmatig met de caravan op stap. We zijn ook graag thuis, want we wonen hier in Lelystad erg fijn, en niet eens zo ver van Utrecht vandaan!  

Als oud-leerlingen mij mailen, krijgen ze beslist bericht terug.
 

Anekdotes 

Het magazijn
Op de bovenverdieping van de school was het leermiddelenmagazijn. Maar dat was op slot! Als we schriftjes, pennen of andere leermiddelen nodig hadden, konden we daarvoor eenmaal per maand bij het hoofd der school een lijstje indienen. Op een gegeven ogenblik werden deze spullen dan in je lokaal gebracht. Iets anders ging het als dhr. Zijlstra een poosje ziek was. De eerste onderwijzer, dat was meneer Van Laar, later meneer De Haas, kreeg de sleutel en dan gingen we met het hele schoolteam naar boven om te kijken of daar nog wat van onze gading was. Dan voelden we ons als een groepje kinderen in een speelgoedwinkel……………..

De telefoon

Tot 1964 had de Maliebaanschool geen telefoon. Ons is nooit uitgelegd waarom niet. Waarschijnlijk was de baas bang voor telefoontjes van lastige ouders of vertegenwoordigers. Maar het schoolgebouw werd toen aangewezen als basis voor de BB, de Bescherming Bevolking in tijden van dreigende oorlog. Er moest dus telefoon komen. Op een dag kwamen de monteurs die aanleggen. Meneer Zijlstra was al naar huis, maar kon vanwege de telefoonaanleg zijn kamertje die dag niet op slot doen! Toen de monteurs klaar waren, legden ze een papiertje op het bureau met daarop het telefoonnummer. De schoonmaakster hadden er geen moeite mee om het nummer over te schrijven en dat aan de onderwijzers(essen) door te geven. Meneer Zijlstra heeft maanden in de veronderstelling geleefd dat alleen de BB en hij van het telefoonnummer op de hoogte waren. Tot in het najaar van van 1964. Op mijn nieuwe school werd ik aan de telefoon geroepen. Meneer Zijlstra, of ik even langs wilde komen op de Maliebaanschool. Oké, dat wil ik wel doen, maar toen ik de hoorn had neergelegd, dacht ik: “Waarom eigenlijk, is het niet telefonisch af te handelen?” Ik belde dus maar even terug! Ik had nog wat salaris tegoed, maar hoe ik aan dat nummer kwam!?! Nou, dat hadden de monteurs bij de telefoonaanleg achtergelaten. Hij was daar duidelijk minder blij mee dan ik met mijn restje salaris.

De centrale verwarming
In één van de winters was de school niet goed warm te krijgen. De cv kon de lokalen niet verder verwarmen dan tot zo’n 17 à 18 graden. Dat werkt dus niet lekker. Regelmatig trokken we de baas dus aan zijn vestje of daar niet wat aan gedaan kon worden. Inderdaad kwam er een keer iemand langs en die draaide wat aan de knoppen, maar erg veel helpen deed dat niet. Op een dag hadden we een personeelsvergadering, die werd zo’n twee keer per jaar belegd. Bij de rondvraag vond ik dat ik de lage temperatuur maar weer eens aan de orde moest stellen. “Ja, nou moet je niet blijven zeuren, je weet dat eraan gewerkt wordt.” Mijn reactie was: “Oké, maar we moeten het wel een beetje warm houden.” Kijk, daar kon hij gelukkig wel om lachen. En inderdaad, later werd het wel weer wat warmer in schoool, maar toen was het al bijna voorjaar.

Verjaardag van de baas
In de zestiger jaren werd er langzamerhand aan heel wat gezag geknabbeld. Daar moest ik aan denken toen ik me dit verhaal herinnerde.
Meneer Zijlstra zou binnenkort zijn verjaardag vieren, ik geloof dat hij toen 52 jaar werd, en het was de gewoonte dat onderwijzers de schoolviering dan regelden.  Dat jaar was het mijn beurt. Herinneren oud-leerlingen het zich nog dat zij dan in de gangen en op de trappen stonden met hun gezicht naar de voordeur? Dat jaar stond ik daar dus en moest een praatje houden. Ik herinner me nog dat ik vertelde dat ik als kind een sinterklaasviering veel leuker vond dan een verjaardag, want op 5 december kregen alle kinderen een cadeau en op een verjaardag alleen de jarige. Ja, daar waren de kinderen het wel mee eens.
Een paar weken daarvoor had dhr. Zijlstra zijn verlanglijstje ingediend. Bovenaan het lijstje stond “een fiets”! Ik weet nog dat ik dacht: “Ja, nou zeg, dan moeten alle kinderen van de hele school wel een gulden meenemen!” En dat was heel wat voor die tijd. Daar wilde ik niet aan meewerken, en de collega’s waren het daar wel mee eens. Ik ben toen alle klassen langsgegaan en heb gevraagd om een kwartje per kind. Van het geld dat toen binnenkwam heb ik bij de boekhandel in de Burgemeester Reigerstraat een heel mooi platenboek over Indonesië gekocht en dat werd dus aan dhr. Zijlstra aangeboden.

Zijn reactie: “O, dat boek heb ik al.” Maar ja, een fiets had hij ook al.

En dan nu wat over de kinderen
Het maakte mij niet uit waar de leeringen woonden, of het nu ten noorden of ten zuiden van de school was. Aan beide kanten woonden leuke leerlingen. Ja, de leerlingen uit de omgeving van het Wilhelminapark konden meestal wat beter leren, maar dat was het dan.

Een paar van hen ontmoette ik na mijn maliebaanschooltijd nog regelmatig, namelijk Roy Ritfeld, hij kwam op de 4e Da Costaschool bij mij in de vijfde klas. Wij hoefden dus daar geen kennis te maken.

Karin van Beek verhuisde in haar middelbare schooltijd ook naar het Kanaleneiland en daar kwamen we elkaar regelmatig tegen. Ik herinner me haar als een beetje stil meisje met prachtige krullen. Ze kon goed leren en keurig schrijven.

Jan van Duin zie ik nog regelmatig. Toen ik al in Bergen op Zoom woonde kwam Irene, mijn jongste zus, met de mededeling dat ze verkering had met ene Jan van Duin. Toen gingen bij mij de bellen rinkelen, en niet tevergeefs! Hij is dus nu mijn zwager en eigenlijk is hij niet veel veranderd. Hij was goed in rekenen, minder in talen. Knap van hem dat hij het HBS-B-diploma heeft gehaald. Hij is wel wat groter en zwaarder geworden,  maar dat zal voor de meeste oud-leerlingen wel gelden. Hij zal zich binnenkort wel bij de web-master melden, denk ik.

Het is ondoenlijk om over veel leerlingen nog herinneringen op te schrijven. Van een paar wel:

Jan Booy, wat is er van hem geworden? Hij was geen gemakkelijke leerling, maar met hem wil ik graag nog eens contact opnemen. Kent iemand hem nog?

Aafje Visser onder andere viel mij meteen weer op toen ik na jaren klassenfoto nr 10 weer eens zag. Je mag als onderwijsgevende geen lievelingetjes hebben en die hielden we er dus niet op na, maar iedereen zal begrijpen dat het ene kind je meer aanspreekt dan het andere. En Aafje had zo’n vrolijke toet en zulke heldere ogen. Leest Aafje dit ook?

O ja, en dan had je Trudie Koopman en Wallie Versteeg, twee onafscheidelijke vriendinnen die samen in het tehuis van het Leger des Heils woonden, net als Simon Borra en Herman van Wijk trouwens. Hoe zou het toch met hen zijn?

Een aantal oud-leerlingen die ik me herinner zie ik nergens op een foto terug. Ik noem er een paar: Inge en Peter van Veen, Tommie Nieuwenhuis, Heleen Brouwer, Roel Jonker, Bob de Lang. Van Bob weet ik nog dat hij gelijk met mij jarig was!

Als laatste noem ik Agnes van Vliet. Het lijkt wel of iedere klas zo’n gezellig, zeg maar moederlijk type in de gelederen heeft. Van haar weet ik nog dat we elkaar ontmoetten op een reünie van de Maliebaanschool. Was dat in 1969? En ik zag dat ze er ook op de laatste reünie weer bij was. Wanneer is de volgende? Want ik wil met al die anderen ook nog wel een keertje bijpraten!

Terug                                                                                                                                                      Aat Kramer


Herinneringen van Emmy Bitter (1960 t/m 1964)

In de 3e klas van de heer Kramer ben ik binnen gekomen. Daarvoor had ik op de Montessorischool in de Mgr. van de Weteringstraat gezeten. De Maliebaanschool was veel strenger: je moest per klas in een rijtje op het schoolplein opstellen voordat je naar binnen mocht. De heer Zijlstra keek altijd serieus toe of het wel ordelijk verliep.

Bijgebleven zijn naast het normale leerwerk, de handwerklessen door juffrouw Penneweert en handarbeiduurtjes in het bijgebouwtje. Bij dit gebouwtje stond een walnotenboom. Wat wellicht modern was voor die tijd, dat we al Franse les kregen. De eerste regel dreunt nog altijd in mijn hoofd: Voici Pierre et Marie. We begonnen de schooldag altijd met het zingen van een psalm of een gezang. We mochten altijd een verzoeknummer indienen. De mijne was Gezang 112.

Ik heb als leerling van de school de Avondvierdaagse enkele keren meegelopen en een aantal jaren later als oud-leerling mogen meelopen als begeleidster van de kinderen. Ook gingen we op 30 april – met voorop de vlag van de Maliebaanschool – naar het Domplein om vaderlandslievende liederen te zingen en zo hard voor de jarige koningin te juichen, zodat men het op Soestdijk kon horen. Gymnastiekles hadden we in de kweekschool aan de overkant van de Maliebaanschool. Gymnastiekleraar de heer Schouten zal ik niet snel vergeten. Toen ik naar het middelbaar onderwijs doorstroomde, kregen we bij een afscheids-bijeenkomst een Bijbeltje uitgereikt. Deze staat thuis nog steeds in de kast, met op de eerste en de laatste pagina’s Engelse onregelmatige werkwoorden geschreven. Inderdaad, ik heb dit Bijbeltje als spiekbriefje gebruikt.

Terug                                                                                                                                                      Emmy Bitter


                                                                                         - o - o - o - o - o -         

 

Rood = laatste wijziging/aanvullingen

Home

laatst bijgewerkt: 02-03-2010 21:13